Het argeloze begin: de klas gaat in Antwerpen “Cyburbia”, een expo over moderne steden, bezoeken. Ze worden in het Centraal Station ontvangen door een pompeuze ‘curator’, die hen naar zijn tentoonstelling zal begeleiden. Na een introductie stapt de hele groep een bus van De Lijn op. Maar onderweg begint er allerlei uit de hand te lopen en na een hallucinante rondrit door Antwerpen Noord belanden de verbouwereerde leerlingen terug in het station, zonder “Cyburbia” ooit gezien te hebben.

Een tentoonstellingsbezoek – dat eigenlijk geen echt ‘bezoek’ is – ontaardt in een bizarre rit op een lijnbus – die eigenlijk geen echte lijnbus is… Dat is in een notendop de omschrijving van dit straf staaltje van locatietheater. De vervanging van de lijn tussen theater en werkelijkheid zorgt er voor dat leerlingen (die er zich niet van bewust zijn dat ze aan een theatervoorstelling deelnemen) én begeleiders maar niet kunnen geloven dat hetgeen hen overkwam niet écht was.

“Cyburbia” doet je hard nadenken over de wereld rondom jou, over stereotypes en vooroordelen, en over de manier waarop jijzelf daarop reageert. Na de voorstelling wordt de ‘make-believe’ ballon doorprikt en worden de belevenissen van die dag samen met de acteurs van Bad van Marie besproken.